Soms zit het tegen. En dat gebeurt (in mijn ervaring) altijd bij je beste
vogels.
Tico is een hele mooie wildkleur mannetje die een goede en afwisselende
zang heeft. Hij heeft afgelopen jaar de volgende scores behaalt:
Zilver op de jaarlijkse tentoonstelling van de EVKV de Kanarievogel
Leidschendam-Voorburg
Titel van Meesterzanger op de wedstrijd van The Spanish Timbrado Society
Nederland
Dus al met al kunnen we trots zijn op hem, en dat is ook de reden waarom ik
heb besloten om met hem te kweken.
Het koppelen ging erg goed, al snel was er een nestje in de maak en waren
er een paar eitjes gelegd door zijn vrouwtje.
Mijn mannetje zorgde perfect voor zijn meisje en heeft ervoor gezorgd dat
haar niets tekortgedaan werd! Dan het spannende wachten. Zijn alle eitjes wel
bevrucht? Zal het weer goed gaan dit jaar? En ja hoor, 13 dagen later kwamen de
eitjes uit en lagen er 4 prachtige kleine baby’s in het nestje. Tot….
Het noodlot sloeg toe.. Ik word op mijn werk gebeld door mijn ouders dat
het mannetje klem heeft gezeten en dat zijn poot de verkeerde kant op staat.
Hij zit dik op de stok en lijkt weinig energie te hebben. O nee he… en dat met
4 jonkies…. Toen ik Tico zag zitten vreesde ik voor het ergste. Pootje
leek bij de knie verkeerd om te staan. Wat doe je dan? Vangen en het risico
nemen dat hij niet meer terug kan? En het ging net zo goed met dit koppeltje….
Wij hebben toen de keuze gemaakt om af te wachten. En wat bijzonder! Tico ging
door met het verzorgen van het nest. Zelfs met een gebroken poot, zichtbaar erg
pijnlijk, en af en toe lichtjes bloedend deed hij zijn vaderlijke plicht en
zorgde ervoor dat de jongen geen zaadje te weinig kregen. De jonkies groeide
goed op maar je zag dat dit een tol van Tico eiste.
Helaas ging de pop ook nog eens plukken en stond hij er dus alleen voor.
Hierdoor hebben 2 jonkies het niet overleefd, maar de andere 2 zijn dapper
groot gebracht.
En toen kwam het slechte nieuws. Geadviseerd werd de vogel te verkopen om
in een mooie volière te stoppen, kweken was geen optie meer omdat hij zijn
balans niet meer kan houden.
Maar het is mijn topvogel! Zal je net zien…
Tico hebben we apart gehouden tot het pootje er vanzelf vanaf viel. Dit
vond hij zichtbaar een bevrijding! Hij werd steeds actiever en kreeg meer
energie. Wij keken hier aan de eettafel elkaar aan en besloten gezamenlijk toch
te proberen nog een nest te krijgen met dit koppel, ondanks alle goedbedoelde
meningen en adviezen over deze man. Dus hup, pop en man weer bij elkaar, nest
erin en afwachten. En ja hoor, er werd weer een keurig nestje gebouwd en 4
keurige eitjes werden erin gelegd. Nou werd het pas echt spannend!
Tot 14 dagen later, ik kijk in het nestje en ja hoor! 4 prachtige
pluizenbolletjes die actief om eten vragen. De man helemaal trots en is druk
bezig de kleintjes vol te proppen met al het eten dat hij maar kan
vinden.
Uiteindelijk hebben 3 jongen de eindstreep gehaald en zijn gezond op stok
gekomen. Ik ben met recht een trotse vogelliefhebber die elke dag volop geniet
van het uithoudingsvermogen en doorzettingsvermogen van deze man!
