Mijn mannetje...

Ja en toen…. Ik ontdekte dat het met Mukkie niet zo lekker ging. Hij was erg dik, maar zong wel. Ik heb de overbuurman die ook vogeltjes kweekt erbij gehaald, hij heeft even gekeken en zag dat er een grote bult op de borst van de man zat. Nee he.. niet weer een mooie kanarieman verliezen in een korte tijd?? 

Meteen heb ik een mailtje gestuurd naar een kweker in Tilburg, hij gaf aan dat het Lumps kon zijn of een abces. 

Ik ben erg zuinig op mijn man, dus heb de volgende dag een vogeldierenarts gebeld. 

Ik kon hier gelukkig snel terecht en hij vertelde mij dat het om een grote vetbult ging. Ik kon kiezen, of een operatie, of het aankijken en ander zaad proberen. Een operatie was erg duur en hij zong en vloog nog goed, dus ik nam het risico en koos voor het andere zaad. Dit at hij natuurlijk niet, dus dan maar rustigjes aan proberen te geven door het te vermalen door het huidige zaad en bij het eigeel aan te bieden. 

Pukkie vond het wel lekker, maar hij at er niet echt van.

Toen brak het jaar 2014 aan en kwam het kweekseizoen er weer aan. Ditmaal beter voorbereidt gingen we met zijn allen weer van start. Het eerste nest waren 3 eitjes. Na 15 dagen broeden was er nog niets. Ojee, mijn man zal door die bult (die naar mijn idee iets gegroeit was) toch niet onvruchtbaar geworden zijn of iets?

Toen bleek er een vogelshow in Boskoop te zijn. Daar ben ik gaan kijken om te zien wat er op dit moment op de markt is. 

Bij mijn pop kan namelijk niet de eerste de beste man!

Daar leerde ik Theo Beerenfenger kennen. Ik vertelde hem over mijn man met zijn vetbult en hij keek mij aan en zei dat het inderdaad zo kon zijn dat mijn man niet lang meer mee gaat. Maar hij had een heel mooi koppel bij zich en die mocht ik wel kopen van hem. Echte timbrado’s zei hij. Maargoed waar moet ik ze laten? Dus heb nee gezegd. 

Eenmaal thuis vertelde ik dit verhaal aan mijn ouders, hoe meer ik vertelde hoe enthousiaster ze werden! Zucht, waarom heb ik ze niet toch meegenomen??

Toen ben ik op zoek gegaan naar een telefoonnummer, misschien was die Theo nog op de show en had hij de vogels nog! Via via via ben ik aan zijn thuisnummer gekomen. Ik heb toen de stoute schoenen aangetrokken en ben gaan bellen. 

Theo zelf nam op! Hij was net thuis en had de vogels nog. 

Hij moest wel lachen dat ik spijt had van mijn keuze en ik kon ze meteen komen ophalen. Pfieuw!

Ik in de auto met mijn vader naar Theo. Eenmaal daar kregen we een rondleiding door zijn vogeldomein. Wauw! Wat zijn die vogeltjes mooi! En wat zingen ze prachtig! We kregen uitgebreid informatie over zijn vogels en waar ze vandaan kwamen enzo. Ik dacht bijna dat ik mijn moeder kon bellen dat we bleven eten haha. Was erg leuk! Uiteindelijk waren we uitgekletst en gingen de vogeltjes in mijn reiskooitje. Toen viel mijn mond helemaal open, we kregen er zelfs stambomen bij!!! 

Ik was compleet onder de indruk en stond daar in huis bijna te stuiteren van blijdschap.

Snel naar huis, dan kan het koppeltje in een kooi. Maarja, hoe ga je deze weer noemen? Timbrado’s worden in de volksmond timmies genoemd en daarom heb ik de man Timmie genoemd. Hoe noem je dan de pop, die naam moet er wel bij passen. Tammie! Toen had ik ineens 2 koppels in 2 volieres.

Tammie heeft de blauwe ring, erachter zit Timmie.

Maargoed, de man zingt niet? Een timbrado die niet zingt? Heb ik weer dacht ik. Theo stelde me gerust, hij gaat echt wel zingen zei hij.

Wil je weten hoe het verder liep met dit koppel en Mukkie? Volgende week het vervolg...