Het wonder van het jaar 2019

Wat een bijzonder jaar is het geworden, 2019.

Ik heb bij de vogels iets heel bijzonders mee mogen maken. 

Misschien kennen jullie het verhaal al een beetje, dus excuses als ik in de herhaling val. Om het verhaal compleet te maken zal ik bij het begin beginnen.

November 2018 was niet de beste tijd voor mijn vogeltjes. Mankie, mijn blauwe timbradoman, was erg ziek. Hij zat in zijn kooi, alleen, en leek continu de boel om zich heen te scannen. Als je eerst tegen hem praatte, kletste hij gezellig terug. Nou leek hij ineens in de leegte te turen en reageerde hij niet meer.

Nadat ik hem in een kooitje beneden heb gezet, werd het alleen maar erger. Van links naar rechts scande hij de omgeving continu af. Hij kon zijn zaad en drinken niet zelfstandig vinden en reageerde niet op ons gekwebbel tegen hem. Het zal toch niet..... Het leek wel alsof hij blind was!

Omdat we geen verbetering zagen, heb ik hem opgepakt en meegenomen naar de dierenarts hier in de omgeving. "Gelukkig" liet hij daar ook zin scangedrag zien en kon de arts het goed bekijken. 

Conclusie: het is iets neurologisch, maar om nou een MRI te doen bij een kanarie...? Advies werd: afwachten, het kan slechter worden, beter worden of zo blijven. Er werd mij geadviseerd om hem in de volière te zetten en te hem in de gaten te houden. Zijn algehele conditie was nog best goed, dus daar hoefde ik mij geen zorgen om te maken. 

De volière vond ik zelf wat drastisch, hij zat duidelijk niet stevig op de stok en hij kon net zijn eten en drinken vinden in de kooi waarin hij zat. Dus hup, in de huiskamer met de kooi op een kruk waar we hem goed in de gaten konden houden. 

En ja hoor! Meneer knapte iets op. Hij leek wat minder te gaan scannen en twiet af en toe weer terug op ons geklets tegen hem. 

We hebben toen besloten hem weer even op zolder te zetten, bij de andere vogels in de buurt. Misschien knapt hij daar ook van op!

Maar nee, meneer ging weer depressief op 1 plek zitten in de kooi, en reageerde nergens meer op. Dus ja, wat doe je dan? Weer naar beneden, gezellig bij ons in de buurt. 

Heel langzaam leek hij steeds meer op te knappen. Maar zodra we een andere kooi probeerden, of de bodem van zijn huidige kooi verschoonden, was het weer scannen. Maar er wat vooruitgang!

Na een tijdje begon hij ook steeds meer op ontdekking te gaan in zijn kooi. Hij vond zelfstandig de lekkere appeltjes en blaadjes sla. In het begin dat we dit weer gaven aan hem, leek hij eerst te snuffelen voordat hij ze kon vinden, maar later keek hij er ook weer meer gericht naar. Zou hij dan toch niet blind zijn??

Op een gegeven moment was het weer tijd om de kooi schoon te maken. Wij met klamme handjes de kooi op tafel gezet, krantje etc. in de aanslag zodat hij zo snel mogelijk weer terug kon op zijn vertrouwde plekje. He??? Wat gebeurt er nu? Meneer kletst gewoon door en lijkt zelfs wat te gaan zingen! 

Dus voorzichtig de kooi van de bodem afgetild en snel weer terug op het krantje zodat we de bodem konden schoonmaken. En ja hoor, dhr. kletst vrolijk verder!

Toen de ultieme test, de rest van de kooi was namelijk ook hard toe aan een schoonmaakbeurt. Nou, dat ging prima!

Wij stonden te springen in de kamer van blijdschap, zou het dan toch nog goed komen met mijn knappe man?

Na een paar dagen spring ik ineens midden in een gesprek met kennissen overeind. Wat hoor ik nu?? Hij zingt!! Ik ging bijna meezingen van enthousiasme. Wat goed!

Zo langzamerhand in de tijd ging hij steeds meer zingen en vertoonde hij eigenlijk geen scangedrag meer of slechtziendheidsgedrag.

Na lang wikken en wegen moest, vanwege de grote hoeveelheid jongen tijdens de kweek, de kleine volière weer in gebruik genomen worden. Hier zouden maar 3 jongen inkomen tot de andere groot genoeg waren. Zou Mankie hierbij kunnen?? We hebben hier lang over getwijfeld maar omdat het zo goed met hem gaat, namen we de gok.

Ik zie mij er nu nog staan, klamme handjes, lege volière, mankie in mijn hand (snel nageltjes knippen) en hop! De volière in. 

Meteen de 3 jonkies erbij, en ik ben ernaast gaan zitten om te kijken wat er ging gebeuren.

Hmm.... scangedrag.....

Hij was duidelijk even de weg kwijt. Vloog tegen de tralies op, plofte op de grond en hing bijna ondersteboven aan het plafond. Mijn hart klopte in mijn keel, als dit maar goed gaat...

Ineens gaat 1 van de jongen naar hem toe terwijl hij op de bodem volop zat te scannen. Dat was ook erg spannend! En he? Wat doet die kleine van 8 weken oud? Prikt Mankie 2x tegen de snavel, gaat even tegen hem aanzitten en doet weer 3 hupjes achteruit. Mankie kijkt hem aan, en stopt met scannen. 

De andere 2 jongen mochten ook niet in de buurt komen van dit kleintje. Heel bijzonder! Mankie kreeg de rust om even rustig rond te kijken. 

Ineens gaat het kleintje de lucht in van stok naar stok, alsof hij voordoet wat Mankie moet doen.

Ik heb met stomme verbazing zitten kijken naar dit schouwspel. 

Uiteindelijk zat Mankie op 1 van de lagere stokken. Ik ben toen weer weggegaan om ze even de rust en ruimte te geven.

Toen ik 's avonds weer bij ze ging kijken, zat Mankie op de bovenste stok, tegen het kleintje aan te slapen. Wauw!

Sindsdien gaat het super. Af en toe had hij nog wat last van scangedrag, vooral als hij veel prikkels kreeg of ergens van schrok. Maar nu is hij de koning van de volière, heeft 8 jongen bij zich zitten die de drukte zelf zijn en hij houdt zich erg goed. Hij ziet er goed uit, vliegt de volière door alsof hij nooit anders gedaan heeft en bijt lekker van zich af als dit moet. Hij gedraagt zich alsof er nooit wat gebeurd is, alleen is hij niet meer gaan zingen. Maar dat is niet erg, als hij zich maar fijn voelt in de volière.

Inmiddels is hij wat in de rui, maar kijkt je recht aan, vertoont geen scangedrag meer en is lekker in beweging. 

Al met al, een wonder!